منظومه شمسی ما
منظومه شمسی ما -منظومه های سیاره ای زیادی در کیهان وجود دارند که سیاراتی به دور ستاره های میزبان می چرخند.
منظومه سیاره‌ای ما «منظومه شمسی» نامیده می‌شود، زیرا پس از کلمه لاتین خورشید، «سولیس»، از کلمه «شمسی» برای توصیف چیزهای مرتبط با ستاره خود استفاده می‌کنیم.
اندازه و فاصله
منظومه شمسی ما بسیار دورتر از هشت سیاره ای است که به دور خورشید می چرخند.
منظومه شمسی همچنین شامل کمربند کویپر است که از مدار نپتون می گذرد.
این یک حلقه پراکنده از اجسام یخی است که تقریباً همه کوچکتر از محبوب ترین شی کمربند کویپر – سیاره کوتوله پلوتون است .
فراتر از حواشی کمربند کویپر، ابر اورت است . این پوسته کروی غول پیکر منظومه شمسی ما را احاطه کرده است. هرگز مستقیماً مشاهده نشده است، اما وجود آن بر اساس مدل‌های ریاضی و مشاهدات دنباله‌دارهایی که احتمالاً از آنجا سرچشمه می‌گیرند، پیش‌بینی می‌شود.
ابر اورت از قطعات یخی زباله های فضایی – برخی بزرگتر از کوه ها – ساخته شده است که به دور خورشید ما تا فاصله 1.6 سال نوری از ما می چرخند.
این پوسته از مواد ضخیم است و از 5000 واحد نجومی تا 100000 واحد نجومی گسترش یافته است.
یک واحد نجومی (یا AU) فاصله خورشید تا زمین یا حدود 93 میلیون مایل (150 میلیون کیلومتر) است.
ابر اورت مرز نفوذ گرانشی خورشید است، جایی که اجسام در حال چرخش می توانند به دور خود بچرخند و به خورشید ما نزدیک تر شوند.
هلیوسفر خورشید به این اندازه امتداد ندارد. هلیوسفر حباب ایجاد شده توسط باد خورشیدی است – جریانی از گاز با بار الکتریکی که از خورشید در همه جهات به بیرون می وزد.
مرزی که باد خورشیدی به طور ناگهانی توسط فشار گازهای بین ستاره ای کند می شود، شوک پایان نامیده می شود. این لبه بین 80-100 واحد نجومی رخ می دهد.
دو فضاپیمای ناسا که در سال 1977 به فضا پرتاب شدند، از شوک پایانی عبور کردند: وویجر 1 در سال 2004 و وویجر 2 در سال 2007.
وویجر 1 در سال 2012 بین ستاره‌ای رفت و وویجر 2 در سال 2018 به آن پیوست. اما هزاران سال قبل از خروج دو وویجر می‌گذرد. ابر اورت.
ماه ها
از هشت سیاره، عطارد و زهره تنها سیاره هایی هستند که قمر ندارند.
سیارات غول پیکر مشتری و زحل پیشتاز شمارش قمرهای منظومه شمسی ما هستند.
از برخی جهات، انبوه قمرها در اطراف این دنیاها شبیه نسخه های کوچک منظومه شمسی ما هستند.
پلوتون، کوچکتر از قمر خودمان، پنج قمر در مدار خود دارد، از جمله شارون، قمری که آنقدر بزرگ است که پلوتون را به لرزه در می آورد.
حتی سیارک های کوچک هم قمر دارند. در سال 2017، دانشمندان دریافتند که سیارک 3122 فلورانس دارای دو قمر کوچک است .
تشکیل
منظومه شمسی ما حدود 4.5 میلیارد سال پیش از ابر متراکم گاز و غبار بین ستاره ای شکل گرفت.
این ابر احتمالاً به دلیل موج ضربه ای یک ستاره در حال انفجار نزدیک به نام ابرنواختر سقوط کرد.
هنگامی که این ابر غبار فرو ریخت، یک سحابی خورشیدی را تشکیل داد – یک قرص چرخان و چرخان از مواد.
در مرکز، گرانش مواد بیشتر و بیشتری را به داخل می‌کشید.
در نهایت، فشار در هسته آنقدر زیاد بود که اتم‌های هیدروژن شروع به ترکیب شدن و تشکیل هلیوم کردند و مقدار زیادی انرژی آزاد کردند.
با آن خورشید ما متولد شد و در نهایت بیش از 99 درصد از ماده موجود را جمع کرد.
ماده دورتر در دیسک نیز در حال جمع شدن بود.
این توده ها به یکدیگر برخورد کردند و اجسام بزرگتر و بزرگتری را تشکیل دادند.
برخی از آنها به اندازه ای بزرگ شدند که گرانش آنها را به شکل کره در آورد و به سیارات، سیارات کوتوله و قمرهای بزرگ تبدیل شد.
در موارد دیگر، سیارات شکل نگرفتند: کمربند سیارکی از تکه‌ها و تکه‌هایی از منظومه شمسی اولیه تشکیل شده است که هرگز نمی‌توانستند کاملاً به یک سیاره تبدیل شوند.
سایر قطعات کوچکتر باقی مانده به سیارک ها، دنباله دارها، شهاب سنگ ها و قمرهای کوچک و نامنظم تبدیل شدند.
ساختار
نظم و ترتیب سیارات و دیگر اجرام منظومه شمسی ما به دلیل نحوه شکل گیری منظومه شمسی است.
زمانی که منظومه شمسی جوان بود، در نزدیک‌ترین نقطه به خورشید، تنها مواد سنگی می‌توانستند گرما را تحمل کنند.
به همین دلیل، چهار سیاره اول – عطارد، زهره، زمین و مریخ – سیارات زمینی هستند. همه آنها کوچک با سطوح سنگی و جامد هستند.
در همین حال، موادی که ما عادت داریم به صورت یخ، مایع یا گاز در نواحی بیرونی منظومه شمسی جوان مستقر شوند.
گرانش این مواد را به هم نزدیک کرد و اینجاست که غول های گازی مشتری و زحل و غول های یخی اورانوس و نپتون را می یابیم.
