زیست شناسی برای کودکان سیستم عصبی
زیست شناسی برای کودکان سیستم عصبی – سیستم عصبی از مغز ، نخاع و شبکه بزرگی از اعصاب تشکیل شده است که تمام قسمت های بدن را می پوشاند.
سیستم عصبی با هم به بخش های مختلف بدن ما کمک می کند تا با هم ارتباط برقرار کنند و به مغز ما اجازه می دهد تا آنچه را که در حال وقوع است کنترل کند.
بدون سیستم عصبی مغز ما خیس می شد. آن چیزی که در دنیای بیرون در حال وقوع است را نمی داند و نمی تواند بدن ما را کنترل کند.
مغز و نخاع چیزی را تشکیل می دهند که سیستم عصبی مرکزی نامیده می شود.
بقیه اعصاب با هم سیستم عصبی محیطی نامیده می شوند.
اعصاب – سیستم عصبی محیطی
اعصاب شبیه سیم هایی هستند که سیگنال های ارتباطی یا تکانه ها را در سراسر بدن حمل می کنند.
داخل هر عصب دسته ای از رشته های عصبی قرار دارد.
برخی از اعصاب واقعا طولانی هستند، مانند اعصابی که از پاهای شما تا نخاع شما می روند.
سلول های عصبی نورون نامیده می شوند.
دو نوع اصلی اعصاب وجود دارد: اعصاب حرکتی و اعصاب حسی.
- اعصاب حرکتی – اعصاب حرکتی به مغز اجازه می دهد تا ماهیچه های ما را کنترل کند. مغز سیگنال هایی را روی اعصاب حرکتی می فرستد تا به ماهیچه های ما بگوید منبسط یا منقبض شود تا بتوانیم حرکت کنیم.
- اعصاب حسی – نوع دوم اعصاب را اعصاب حسی می نامند. این اعصاب سیگنال‌هایی را به مغز می‌رسانند تا به مغز درباره آنچه در دنیای بیرون می‌گذرد، بگویند. آنها از پوست (لمس)، چشم (بینایی)، زبان (طعم)، بینی (بو) و گوش (شنوایی) ما می آیند.
در داخل سیستم عصبی محیطی نیز دو مجموعه اصلی از اعصاب وجود دارد: سیستم عصبی خودمختار و سیستم عصبی جسمی.
- سیستم عصبی خودمختار – این مجموعه از اعصاب به طور خودکار کار می کند. ما مجبور نیستیم به آنها فکر کنیم، مغز همه این کارها را برای ما انجام می دهد. اگر مجبور باشیم به طور مداوم به قلب خود بگوییم که ضربان دارد یا دستگاه گوارشمان آنزیم های خاصی را آزاد کند، تمرکز زیادی لازم است. مطمئنم فراموش می کردم و به زودی می میرم! خوشبختانه، سیستم عصبی خودمختار از این امر برای ما مراقبت می کند.
- سیستم عصبی سوماتیک – اینها اعصابی هستند که ما فعالانه آنها را کنترل می کنیم، مانند پریدن با پاها یا حرکت دادن دست ها.
نورون
هر عصب از سلول های زیادی به نام نورون تشکیل شده است.
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد نورون ها، به عنوان مثال نورون حرکتی را در نظر می گیریم.
هر نورون حرکتی دارای سه بخش مهم است: بدن سلولی، دندریت ها و آکسون. دندریت ها شاخه هایی از بدنه سلولی اصلی هستند.
آنها با دندریت‌های سلول کناری روی چیزی به نام سیناپس صحبت می‌کنند.
آکسون ها به ماهیچه ها متصل می شوند و به آنها می گویند که چه کاری انجام دهند.
رفلکس
بدن ما فوق العاده باهوش است. گاهی لازم است آنقدر سریع حرکت کنیم که مغزمان وقت فکر کردن نداشته باشد.
بنابراین بدن ما فقط مغز را دور می زند. وقتی چیزی داغ را لمس می کنیم این اتفاق می افتد.
دست ما در واقع قبل از اینکه مغز بگوید حرکت می کند. مغز در نهایت متوجه می شود که چه اتفاقی در حال رخ دادن است، اما بدن ما کار هوشمندانه ای را انجام داده و ابتدا حرکت کرده است.
پزشک رفلکس شما را با ضربه زدن به زانوی شما در یک مکان مشخص آزمایش می کند تا ببیند آیا پای شما بدون اینکه به آن فکر کنید حرکت می کند یا خیر.
