دانشمندان شواهدی از یک سیستم ارتباطی جهانی و غیرکلامی پیدا کردند
دانشمندان شواهدی از یک سیستم ارتباطی جهانی و غیرکلامی پیدا کردند -در اعماق وجود، همه فقط می خواهند درک شوند. و صرف نظر از اینکه به چه زبانی صحبت می کنیم یا نابینا هستیم یا بینا، تحقیقات جدید به یک سیستم ارتباط غیرکلامی مشترک و جهانی اشاره می کند که با اشاره بدون صحبت زنده می شود.
مطالعه بر روی کودکان 3 تا 12 ساله توسط شیدا اوزچالیشکان، دانشمند روانشناسی در دانشگاه ایالتی جورجیا در آتلانتا و ترک زبان بومی که رشد زبان را در انواع مختلف زبان آموزان و گویشوران مختلف زبان مطالعه می کند، هدایت شد.
با مطالعه ژست‌ها در بزرگسالان و کودکان، تحقیقات اوزچالیشکان سعی می‌کند بفهمد که چگونه زبان بر نحوه تفکر افراد، نحوه ساختن و بیان ایده‌ها تأثیر می‌گذارد، که می‌تواند در ژست‌ها وقتی که با صدای بلند صحبت نمی‌کنند، و زمانی که دارند، دیده می‌شود.
ژست‌ها فقط یک نوع ارتباط غیرکلامی هستند : سیگنال‌های بدون کلام که شامل زبان بدن، وضعیت بدنی، تماس چشمی و حالات چهره است که ممکن است نشان‌دهنده احساس فرد باشد.
اوزچالیشکان فکر می‌کند، با این حال، ژست‌ها می‌توانند بینش‌هایی را در مورد نحوه تدوین و بیان ایده‌های کودکان – توانایی‌های شناختی‌شان – در حین رشد نشان دهند .
در این آخرین مطالعه، از 100 کودک خواسته شد که ابتدا یک عمل را با کلمات و حرکات دست توصیف کنند و سپس همان عمل را بدون صحبت کردن فقط با استفاده از دستانشان توصیف کنند (چیزی که به عنوان ژست سکوت شناخته می شود).
نیمی از کودکان بومی انگلیسی زبان بودند و 50 کودک دیگر به عنوان زبان اول ترکی صحبت می کردند.
انگلیسی و ترکی مقایسه خوبی دارند زیرا از نظر نحوه توصیف وقایع توسط سخنرانان هر زبان متفاوت است.
Özçalışkan توضیح می دهد : “اگر ترکی صحبت می کنید، اگر می خواهید کسی را توصیف کنید که وارد خانه می شود، باید آن را تکه تکه کنید. می گویید “او می دود و سپس وارد خانه می شود.”
“اما اگر به زبان انگلیسی باشد، آنها فقط می گویند “او وارد خانه شد”، همه در یک جمله فشرده.”
او می‌افزاید : «ما می‌خواستیم بفهمیم که آیا ژست از این تفاوت‌های [زبانی] پیروی می‌کند یا نه و کودکان چقدر این الگوها را یاد می‌گیرند .
وقتی کودکان همزمان صحبت می‌کردند و اشاره می‌کردند، ژست‌هایشان مطابق با قراردادهای زبان مادری‌شان بود: کودکان ترک زبان، حرکات خود را مانند یک جمله ترتیب می‌دادند، و کودکان انگلیسی‌زبان حرکات خود را در یک حرکت می‌کوبیدند.
منطقی است که ترتیب حرکات آنها منعکس کننده ترتیب کلمات آنها باشد. بچه ها در حین روایت صحنه ها را بازی می کردند.
این الگوهای خاص زبان در کودکان 3 و 4 ساله ظاهر می‌شوند، که نشان می‌دهد زبان می‌تواند بر بازنمایی غیرکلامی رویدادها در سنین پایین تأثیر بگذارد.
با این حال، هنگام توصیف صحنه های مشابه بدون صحبت، سکانس های حرکات دست بچه ها به طور قابل توجهی مشابه بود. تفاوت های خاص زبان در ژست ها ظاهراً از بین رفته بود.
اوزچالیشکان و همکارانش در کارهای قبلی با بزرگسالان نیز مشابه این را یافتند: نابینایان انگلیسی و ترکی ژست‌های خود را مانند سخنرانان بینا هنگامی که از صحبت کردن خودداری می‌کردند، سازماندهی می‌کردند.
مطالعات گذشته در کودکان آلمانی و انگلیسی زبان نیز نشان داده است که ژست‌های خاموش لزوماً از ساختار زبان مادری فرد پیروی نمی‌کنند، با این حال این مطالعات مستقیماً گویشوران زبان‌های مختلف را مانند این جدید مقایسه نکردند.
Özçalışkan و همکارانش یافته‌های خود را پیشنهاد می‌کنند ، اگرچه آزمایشی هستند، اما به این احتمال اشاره می‌کنند که همه ما یک سیستم ارتباطی غیرکلامی ابتدایی را به اشتراک می‌گذاریم که با شروع یادگیری زبان نادیده گرفته می‌شود یا تغییر می‌کند.
البته، این تحقیق شامل محققانی بود که ژست‌های انتزاعی از چند صد کودک نوپا، پیش‌نوجوان و بزرگسال را تفسیر می‌کردند – داده‌های به سختی برای حمایت از چنین ادعای بزرگی کافی است، اما مطمئناً ایده‌ای جذاب برای بررسی است.
