چگونه مغز ما صداها را پردازش می کند
آیا می توانیم زبان پسرعموهای نخستی مان را رمزگشایی کنیم؟
چگونه مغز ما صداها را پردازش می کند -دانشمندان اخیراً بینش‌های جالبی را در مورد چگونگی پردازش امواج صوتی توسط مغز ما کشف کرده‌اند که توانایی قابل توجهی را برای تمایز بین صداهای نخستی‌های خاص کشف کرده‌اند.
این تحقیق که توسط دانشگاه ژنو (UNIGE) انجام شده است، مفروضات قبلی را به چالش می کشد و عوامل پیچیده ای را که درک ما از صداهای پستانداران را تحت تاثیر قرار می دهد، آشکار می کند.
برخلاف تصور رایج، این مطالعه نشان داد که توانایی ما برای شناسایی صداها تنها به دلیل نزدیکی ژنتیکی ما به گونه های دیگر تعیین نمی شود.
تیم UNIGE از داوطلبان خواست تا صداهای سه گونه از میمون‌های بزرگ (Hominidae) و انسان‌ها را دسته‌بندی کنند، در حالی که فعالیت مغز آنها را در طول هر بار قرار گرفتن در معرض این صداهای جذاب اندازه‌گیری کنند.
نتایج این مطالعه که در مجله Cerebral Cortex Communications منتشر شد، حیرت انگیز بود.
کشف شد که در کنار نزدیکی فیلوژنتیک، نزدیکی صوتی – فرکانس‌های خاص منتشر شده – نیز نقش مهمی در توانایی ما برای شناسایی دقیق صداها ایفا می‌کند.
این یافته نشان می‌دهد که چگونه مغز ما برای پردازش مؤثر انتشارات صوتی نزدیک‌ترین خویشاوندان نخستی‌مان تکامل یافته است.
لئوناردو سروولو، مدرس ارشد دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی UNIGE، توضیح می دهد: “توانایی ما برای پردازش زبان کلامی فراتر از معنایی است.
پارامترهای دیگر، مانند عروض و انفجارهای عاطفی، به معنی و درک ارتباطات صوتی ما کمک می کنند.” اولین نویسنده این مطالعه
برای انجام این تحقیق، یک گروه 25 نفره از داوطلبان را در یک اسکنر MRI و مجهز به هدفون قرار دادند.
آنها در معرض صداهای مختلف انسان و سه گونه نخستی قرار گرفتند: شامپانزه ها، ماکاک ها و بونوبوها.
سپس به شرکت کنندگان وظیفه داده شد تا صداها را دسته بندی کنند تا گونه هایی را که به آن تعلق دارند شناسایی کنند.
این صداها از تعاملات مثبت گرفته تا تهدید یا تماس های پریشانی متغیر بودند.
نتایج نشان داد که هنگام قرار گرفتن در معرض صدای شامپانزه و ماکاک، نواحی فرونتال و اوربیتوفرونتال مغز شرکت کنندگان به روشی مشابه صدای انسان فعال می شود.
قابل توجه است که شرکت کنندگان به راحتی توانستند بین این صداهای نخستی ها تمایز قائل شوند.
با این حال، فعال شدن این نواحی مغز در مواجهه با صدای بونوبوها – یکی دیگر از پسرعموهای نزدیک انسان – به میزان قابل توجهی کاهش یافت.
دسته‌بندی آوازهای بونوبو در سطح شانسی بود که نشان‌دهنده چالشی متمایز در رمزگشایی صداهای آنها بود.
دیدیه گراندژان، استاد تمام مرکز علوم عاطفی سوئیس و دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی UNIGE، که این مطالعه را رهبری کرد، توضیح می‌دهد: «نتایج ما نشان می‌دهد که پارامتر دوم: فاصله صوتی. پارامترهای آکوستیک، مانند فرکانس‌های استفاده‌شده، از فرکانس‌های انسان هستند، هر چه نواحی پیشانی خاصی کمتر فعال شوند.
این فاصله صوتی، از نظر فرکانس، ناتوانی ما را در رمزگشایی صداهای بونوبو، علی‌رغم نزدیکی فیلوژنتیکی آنها، توضیح می‌دهد.
این مطالعه نگاهی اجمالی به دنیای شگفت انگیز ارتباطات صوتی نخستی ها و نحوه پردازش مغز ما این صداهای پیچیده را ارائه می دهد.
مرحله بعدی تحقیق به شناسایی محتوای احساسی صداهای منتشر شده توسط شامپانزه‌ها، ماکاک‌ها و بونوبوها عمیق‌تر می‌شود و پیچیدگی‌های ارتباط نخستی‌ها را بیشتر روشن می‌کند.
