رادیواکتیویته

شیمی برای بچه ها – رادیو اکتیویته

رادیواکتیویته – ایزوتوپ های پایدار و ناپایدار – عناصر را می توان از ایزوتوپ های مختلفی تشکیل داد.

 ایزوتوپ ها اتم هایی با تعداد پروتون و الکترون یکسان، اما تعداد نوترون متفاوت هستند.

 گاهی اوقات ایزوتوپ ها پایدار و شاد هستند. اینها عناصری هستند که در اطراف خود می بینیم و در طبیعت می یابیم.

 با این حال، برخی از ایزوتوپ ها ناپایدار هستند.

 به این ایزوتوپ ها ایزوتوپ های رادیواکتیو می گویند. 

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد ایزوتوپ ها می توانید به اینجا بروید .

واپاشی رادیواکتیو چیست؟

هنگامی که ایزوتوپ ها ناپایدار هستند، انرژی را به شکل تابش ساطع می کنند.

 بسته به ایزوتوپ سه نوع اصلی تشعشع یا واپاشی رادیواکتیو وجود دارد.

انواع مختلف رادیواکتیویته

• واپاشی آلفا – واپاشی آلفا زمانی ایجاد می شود که تعداد زیادی پروتون در یک هسته وجود داشته باشد. در این حالت عنصر تابش به شکل ذرات باردار مثبت به نام ذرات آلفا منتشر می کند.
• واپاشی بتا – زمانی که نوترون های زیادی در یک هسته وجود داشته باشد، واپاشی بتا ایجاد می شود. در این حالت عنصر تابش به شکل ذرات باردار منفی به نام ذرات بتا منتشر می کند.
• واپاشی گاما – پوسیدگی گاما زمانی رخ می دهد که انرژی بیش از حد در هسته وجود داشته باشد. در این حالت ذرات گاما بدون بار کلی از عنصر ساطع می شوند.

چگونه اندازه گیری می شود؟

رادیواکتیویته با استفاده از واحدی به نام “کوری” اندازه گیری می شود.

 به اختصار “Ci” خوانده می شود.

 کوری اندازه گیری می کند که چند اتم به طور خود به خود در هر ثانیه تجزیه می شوند.

 کوری به افتخار ماری و پیر کوری که عنصر رادیوم را کشف کردند نامگذاری شد .

نیمه عمر ایزوتوپ چقدر است؟

نیمه عمر یک ایزوتوپ به طور متوسط ​​زمانی است که نیمی از اتم های یک نمونه طول می کشد تا تجزیه شوند.

به عنوان مثال، نیمه عمر کربن 14 5730 سال است.

 این بدان معناست که اگر نمونه ای از کربن 14 با 1000 اتم داشته باشید، انتظار می رود که 500 اتم از این اتم در طول 5730 سال تجزیه شوند.

 برخی از اتم ها ممکن است فوراً تجزیه شوند، در حالی که برخی دیگر تا هزاران سال دیگر تجزیه نخواهند شد.

چیزی که در مورد نیمه عمر باید به خاطر بسپارید این است که یک احتمال است.

 در مثال بالا، 500 اتم “انتظار می رود” واپاشی شوند. این تضمینی برای یک نمونه خاص نیست.

 این دقیقاً همان چیزی است که به طور متوسط ​​در طول میلیاردها و میلیاردها اتم اتفاق خواهد افتاد.

واپاشی رادیواکتیو به عناصر دیگر

هنگامی که ایزوتوپ ها تجزیه می شوند، می توانند برخی از ذرات اتمی خود (یعنی الکترون ها و پروتون ها) را از دست بدهند و از یک عنصر به عنصر دیگر تبدیل شوند.

 گاهی اوقات ایزوتوپ ها از یک ایزوتوپ ناپایدار به ایزوتوپ ناپایدار دیگر تجزیه می شوند.

 این می تواند به طور مداوم در یک زنجیره طولانی رادیواکتیو اتفاق بیفتد.

نمونه ای از زنجیره رادیواکتیو اورانیوم 238 است .

 همانطور که تجزیه می شود، از طریق تعدادی از عناصر از جمله توریم، رادیوم، فرانسیم، رادون، پلونیوم و بیسموت تبدیل می شود.

 در نهایت به عنوان یک ایزوتوپ پایدار به عنوان سرب عنصر به پایان می رسد.

چرا تشعشعات خطرناک است؟

تابش می تواند ساختار سلول ها را در بدن ما تغییر دهد و باعث ایجاد جهش هایی شود که می تواند سرطان ایجاد کند.

 هر چه فرد بیشتر در معرض تشعشعات قرار گیرد، خطرناک تر است.

آیا مقداری تشعشع خوب است؟

با وجود خطرات، روش‌های خوبی وجود دارد که علم از پرتوها استفاده کرده است.

 اینها شامل اشعه ایکس، دارو، تاریخ‌گذاری کربن، تولید انرژی و کشتن میکروب‌ها است.

حقایق جالب در مورد رادیواکتیویته

• اورانیوم موجود در زمین می تواند به گاز رادون تبدیل شود که می تواند برای انسان بسیار خطرناک باشد. تصور می شود که دومین عامل سرطان ریه باشد.
• نیمه عمر کربن 14 در تاریخ گذاری کربن برای تعیین سن فسیل ها استفاده می شود.
• بیسموت سنگین ترین عنصر با حداقل یک ایزوتوپ پایدار است. همه عناصر سنگین تر از بیسموت رادیواکتیو هستند.
• رادیواکتیویته توسط دانشمند AH Becquerel در سال 1896 کشف شد.

مهندس حمید تدینی: نویسنده و وبلاگ نویس مشهور، متخصص در زبان برنامه نویسی و هوش مصنوعی و ساکن آلمان است. مقالات روشنگر او به پیچیدگی های این زمینه ها می پردازد و به خوانندگان درک عمیقی از مفاهیم پیچیده فناوری ارائه می دهد. کار او به دلیل وضوح و دقت مشهور است.