تحریک ستون فقرات به عنوان درمان افسردگی
تحریک ستون فقرات به عنوان درمان افسردگی – محققان یک آزمایش بالینی آزمایشی انجام دادند که نشان داد تحریک طناب نخاعی (SCS) یک روش عملی و قابل تحمل با پتانسیل برای درمان اختلال افسردگی اساسی است.
این کارآزمایی شامل 20 بیمار بود که تحت سه جلسه هفتگی 20 دقیقه ای SCS در طول هشت هفته قرار گرفتند.
نتایج نشان داد که افرادی که تحریک فعال دریافت کردند، کاهش بیشتری در شدت علائم افسردگی در مقایسه با گروه کنترل نشان دادند.
این رویکرد نوآورانه نشان می دهد که تعدیل مسیرهای عصبی مغز-بدن از طریق SCS می تواند به طور قابل توجهی بر تنظیم خلق و خوی تأثیر بگذارد و جهت جدیدی را در درمان اختلالات روانپزشکی ارائه دهد.
نکات کلیدی:
- این مطالعه نشان داد که تحریک نخاع یک درمان امیدوارکننده برای افسردگی است که به خوبی توسط بیماران قابل تحمل است.
- شرکت کنندگانی که تحریک فعال دریافت کردند، کاهش قابل توجهی در علائم افسردگی را تجربه کردند.
- این تحقیق فرصت‌هایی را برای آزمایش‌های بیشتر و توسعه یک دستگاه SCS قابل حمل برای درمان اختلالات روانی باز می‌کند.
منبع: دانشگاه سینسیناتی
یک کارآزمایی بالینی آزمایشی که توسط محققان دانشگاه سینسیناتی در مرکز Lindner of HOPE انجام شد، نشان داد که تحریک الکتریکی نخاع امکان پذیر است، به خوبی قابل تحمل است و پتانسیل درمانی برای درمان افسردگی را نشان می دهد.
پیشینه تحقیق
رومو-ناوا، دانشیار دپارتمان روانپزشکی و علوم اعصاب رفتاری در دانشگاه کالیفرنیا، معاون پژوهشی موسسه تحقیقاتی در مرکز لیندنر گفت: ما فکر می کنیم که ارتباط بین مغز و بدن برای اختلالات روانپزشکی ضروری است.
بسیاری از علائم اختلالات خلقی یا اختلالات خوردن یا اختلالات اضطرابی با آنچه که می توان به عنوان بی نظمی در این تعامل مغز و بدن تعبیر کرد، ارتباط دارد.
رومو-ناوا گفت مسیرهای نورون های واقع در نخاع اطلاعاتی را از بدن به مناطقی از مغز که در تجربه احساسی که ما به عنوان خلق می شناسیم درگیر هستند، منتقل می کند.
زمانی که مغز به درستی کار می کند، از این اطلاعات استفاده می کند تا دائماً تنظیماتی را انجام دهد تا به تنظیم خلق و خوی فرد کمک کند.
در حالی که اختلال افسردگی اساسی می‌تواند دلایل مختلفی داشته باشد، یک عامل می‌تواند این مسیر پر از اطلاعات باشد.
رومو-ناوا گفت: «برای مثال، استرس مزمن می‌تواند منجر به یک مدار مغز-بدن بیش‌فعال شود که در نهایت سیستم را می‌سوزاند و از تنظیم خود به روشی مؤثر و بهینه جلوگیری می‌کند.
تیم تحقیقاتی راه‌های مختلفی را برای تعدیل این تعامل بین مغز و بدن بررسی کردند و رویکرد جدیدی را از طریق تحریک غیرتهاجمی نخاع ایجاد کردند.
Romo-Nava در سال 2020 حق امتیازی را برای روش تحریک مورد استفاده پس از همکاری با دفتر نوآوری UC به دست آورد.
تحریک نخاع برای کاهش جریان اطلاعات در مدار مغز-بدن طراحی شده است تا مغز بهتر بتواند خود را تنظیم و تنظیم کند.
رومو-ناوا گفت: «تصور می‌شود که تحریک طناب نخاعی به مغز کمک می‌کند تا با کاهش نویز یا کاهش سیگنال‌های بیش فعالی که ممکن است در طول سندرم افسردگی وجود داشته باشد، خود را آنطور که باید تعدیل کند.
دستگاه مورد استفاده قرار گرفته بزرگتر از یک جعبه کفش نیست، با الکترود فعال در پشت بیمار و الکترود برگشت بر روی شانه راست او قرار می گیرد.
جزئیات آزمایشی
Romo-Nava با کمک مالی از طریق جایزه پژوهشگر جوان NARSAD بنیاد تحقیقات مغز و رفتار، این مطالعه آزمایشی را برای آزمایش امکان‌سنجی و تحمل‌پذیری تحریک نخاع برای بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی طراحی کرد.
در مجموع 20 بیمار در این کارآزمایی ثبت نام کردند که نیمی از آنها به صورت تصادفی نسخه فعال تحریک نخاع را دریافت کردند و نیمی دیگر نسخه متفاوتی از جریان دریافت کردند که انتظار نمی رفت تأثیر زیادی داشته باشد.
بیماران به مدت هشت هفته به مدت 3 جلسه 20 دقیقه ای در هفته و در مجموع 24 جلسه تحریک ستون فقرات به مرکز لیندنر HOPE رفتند.
تحریک ستون فقرات به عنوان درمان افسردگی
نتایج آزمایشی
رومو-ناوا گفت مانند بسیاری از مطالعات آزمایشی، تمرکز اصلی این مطالعه امکان‌سنجی و ایمنی مداخله و اینکه بیماران چقدر تحریک را تحمل می‌کنند، بود.
این مطالعه به گونه‌ای طراحی شد که در صورت نیاز بتوان دوز تحریک را کاهش داد، اما Romo-Nava گفت که همه بیماران دوز اولیه تجویز شده را به خوبی تحمل کردند.
او گفت: «ما از جریانی استفاده کردیم که آنقدر کوچک است که حدود 10 برابر کوچکتر از جریان شناخته شده برای ایجاد آسیب بافتی است، بنابراین این نیز بسیار دلگرم کننده است زیرا از نظر دوز بهینه و فرکانس جلسات چیزهای زیادی برای بررسی وجود دارد. .
عوارض جانبی درمان خفیف بود، از جمله قرمزی پوست در محل تحریک و خارش یا سوزش مختصر غیر دردناک که فقط در طول جلسات درمان ادامه داشت.
رومو-ناوا گفت که قرمزی پوست معمولاً بیش از 20 دقیقه بعد از یک جلسه ادامه نمی یابد.
یک بازسازی مجازی از نحوه حرکت جریان از دستگاه در بدن نشان داد که جریان به ماده خاکستری نخاع در نخاع می رسد، اما به خود مغز نمی رسد.
او گفت: «این فرضیه ما را تأیید می کند که تعدیل این مسیرهای اطلاعاتی است که ممکن است تأثیری بر مناطق مربوط به خلق و خو در مغز ایجاد کند.
بنابراین این جریان نیست که به مغز می رسد، بلکه تغییر در سیگنال است که تأثیر می گذارد. این مطالعه برای اثبات همه این مؤلفه‌های فرضیه کافی نیست، اما فکر می‌کنیم شروعی عالی است.»
بیمارانی که تحریک فعال دریافت کردند، در مقایسه با گروه کنترل، کاهش بیشتری در شدت علائم افسردگی داشتند، اما Romo-Nava هشدار داد که مطالعه به دلیل حجم نمونه کوچک آن محدود بود.
این نتایج باید در مطالعات بسیار بزرگتر تکرار شوند تا تایید شوند.
او گفت: «به دلیل ماهیت آزمایشی و حجم نمونه کوچک مطالعه، هنگام تفسیر این نتایج باید محتاط باشیم.
“در حالی که نتیجه اولیه مثبت بود و پتانسیل درمانی را نشان می دهد، ما باید تمام محدودیت های مطالعه را بپذیریم.”
داده ها نشان داد که فشار خون در حال استراحت شرکت کنندگان در طول هشت هفته تغییر نکرده است، اما فشار خون دیاستولیک آنها (عدد پایین فشار خون) برای مدت کوتاهی پس از هر جلسه به صورت تجمعی در طول مطالعه کاهش می یابد.
رومو-ناوا گفت: “این ممکن است به این معنی باشد که ما ممکن است در واقع نوعی اثر پلاستیکی را در مدار تعامل مغز و بدن ایجاد کنیم که در عملکردهای خودمختار مانند فشار خون و ضربان قلب نیز دخالت دارد.” این بسیار مقدماتی است، اما همچنین سیگنال دیگری است که در جهت درست است.»
رومو-ناوا گفت که تیم تحقیقاتی به دنبال بودجه اضافی برای انجام آزمایشی گسترده و توسعه نسخه قابل حمل دستگاه تحریک نخاع است.
اگر مطالعات بیشتر تأیید کند که تحریک برای درمان اختلالات روانپزشکی بی‌خطر و مؤثر است، کار آینده نیز برای یافتن دوز، فرکانس و شرایط بهینه مورد نیاز است.
خلاصه
اثر تحریک غیر تهاجمی نخاع در بزرگسالان بدون دارو مبتلا به اختلال افسردگی اساسی: یک کارآزمایی تصادفی کنترل شده آزمایشی و الگوی جریان القایی
چارچوب های نظری همگرا نقش و پتانسیل درمانی را برای مسیرهای بینابینی ستون فقرات در اختلال افسردگی اساسی (MDD) نشان می دهد.
در اینجا، هدف ما ارزیابی اثرات ضد افسردگی و تحمل تحریک جریان مستقیم از طریق پوست نخاعی (tsDCS) در MDD بود.
